ضرورت مدیریت آبخیزهای شهری در توسعه پایدارشهری (مطالعه موردی شمال تهران حوزه آبخیزکن)

گسترش اماکن و تاسیسات شهری در اثر ازدیاد روز افزون جمعیت و تبدیل اراضی کشاورزی، مرتعی و جنگلی به اراضی شهری همواره موجب بروز مشکلات عدیده ای بوده است که در مجموع باعث برهم خوردن شکل طبیعی اکوسیستم و تعادل هیدرولوژیکی این مناطق می گردد. آبخیزداری بعنوان یک دانش پایه که مدیریت منابع زیستی حوضه های آبخیز را بصورت پایدار میسر می سازد ،پشتوانه اصلی توسعه پایدار است و حوضه های آبخیز ظرف مناسبی برای پیاده کردن مرزهای مکانی مدیریت اکوسیستمی می باشند ، شهر تهران با توسعه ناموزون و رشد بی رویه و درنتیجه تغییر کاربری اراضی درحوضه های آبخیز شمال شهر موجب ایجاد تاثیرات منفی از قبیل (سیل ، فرسایش ، رسوب و کم آبی) شده و این موضوع می تواند در ناپایداری توسعه شهری تأثیر فراوانی داشته باشد. در این پژوهش ابتدا نسبت به محدوده توسعه یافته شهری در یک دوره زمانی 20ساله با کمک تصاویر ماهواره ایی اقدام گردید . در مرحله دوم مدل رقومی ارتفاعی محدوده مورد مطالعه تولید و با استفاده از الگوریتمهای هیدرولوژی قابل استفاده در gis میزان شبکه آبراهه تخریب شده محاسبه و استخراج گردید . سپس با استفاده از اطلاعات تولید شده در مراحل قبل تأثیر محدوده توسعه یافته برروی افزایش سیل و رواناب و برخی از پارامترهای دیگر برآورد گردید . در انتها نقش مدیریت حوضه های آبخیز برکاهش اثرات مخرب ناشی از توسعه شهری بخصوص در دو زیر حوضه کن و گلابدره مورد بررسی قرار گرفت.